طِراز

امام را دوست می دارم.
و البته بعد از هر بار شنیدن سخنانش ارادتم چند برابر می شود.
دوران دانشجویی, دورانی جوانی و جاهلی و قصور, سر انتخاب واحد وصیت نامه با خودم می گفتم: ای بابا وصیت نامه که نشد درس!
مانده بودم این یک واحد را چگونه بگذرانم!
که دست بر قضا همان جلسه اول استادمان که خدا حفظشان کند چنان شیرین و واضح و البته با مثال عینی و به روز تدریس کردند که گمان می کنم تنها کلاسی بود که تا پایان ترم سر آن غیبت نکردم...
روان اماممان شاد ...
فقط کاش ما پویندگان (به اصطلاح) راه امام کلام ایشان را مصادره به مطلوب نکنیم.