طِراز

به راستی مردم عجیبی هستیم!
فرقی نمی‌کند موضوع چه باشد؛ سیاست یا ورزش! مهم این است که دوز کلکلیته خونمان بالاست! خواه هوادار یک تیم ورزشی باشیم خواه طرفدار یک کاندیدای انتخابات ریاست جمهوری!
اولش را خوب شروع می‌کنیم با یک کل کل ملایم، یک سر به سر گذاشتن دوستانه و حتی شوخی بعد که می‌افتیم روی دور، از خود بی خود می‌شویم!
به این نمونه خوب توجه کنید: پیش از بازی دربی (استقلال - پیروزی) هر کدام از طرفداران دو تیم حریف می‌طلبند و کرکری می‌خوانند و دست بر گردن هم در کمال رفاقت به استادیوم می‌روند برای تماشای بازی! اما وای به حال وقتی که یکی از دو تیم بازنده این میدان باشد.... ناداوری کوچکترین برچسبی است که به سیستم فوتبال ایران زده می‌شود! از حال و روز وسایل نقلیه عمومی هم چیزی نمی‌گویم که خودتان به خاطر می‌آورید!
پس با این نگرش اغتشاشات پس از انتخابات هم از مردم ما بعید نبود! اصلا عادت داریم که اگر موضوعی طبق دلخواه ما نباشد زمین و زمان را به هم وصل کنیم. شاعر گرانمایه هم بر همین دیدگاه واقف بوده که فرموده:

شور سیاسی باید همراه با شعور سیاسی باشد. در این میان هیچ کس به اندازه خودمان مقصر نیست.

امام را دوست می دارم.
و البته بعد از هر بار شنیدن سخنانش ارادتم چند برابر می شود.
دوران دانشجویی, دورانی جوانی و جاهلی و قصور, سر انتخاب واحد وصیت نامه با خودم می گفتم: ای بابا وصیت نامه که نشد درس!
مانده بودم این یک واحد را چگونه بگذرانم!
که دست بر قضا همان جلسه اول استادمان که خدا حفظشان کند چنان شیرین و واضح و البته با مثال عینی و به روز تدریس کردند که گمان می کنم تنها کلاسی بود که تا پایان ترم سر آن غیبت نکردم...
روان اماممان شاد ...
فقط کاش ما پویندگان (به اصطلاح) راه امام کلام ایشان را مصادره به مطلوب نکنیم.